Eind vorig jaar zijn op Gran Canaria de 1e onderhandelingen begonnen over het
geweldige optreden wat we gisteravond in het Afas Circustheater mochten doen.
Vanaf die tijd is er achter de schermen zo keihard gewerkt, uiteraard niet alleen

voor dit optreden, maar ook voor de Alpe d’Huzes uiteraard..

Zoiets heeft heel wat voeten in de aarde, en het kost onvoorstelbaar veel
tijd en energie om bepaalde zaken geregeld te krijgen.Was er eerst het idee,
en de hoop om ergens een keer te kunnen spelen,dit idee werd naderhand
aangepast, en vanaf dat moment nam het in kortetijd hele serieuze vormen aan.

Marianne Weber wilde zowiezo iets met ons doen, maar kwam pas later
met het voorstel om ons in het Circustheater te krijgen.
Na overleg met platenbazen, impresario’s enz enz, kregen we 22 Februari
‘groen licht’, en wisten we dat we in het Circustheater zouden staan.
Op 9 Maart zouden we alvast de studio induiken, zodat de hele muzikale
omlijsting alvast klaar zou zijn.
Nou zit er tussen 22 Februari en 9 Maart maar 2 weekjes, en dat is redelijk
krap om een stuk muziek grondig in te studeren, zeker als je het, zoals wij
zonder bladmuziek (moesten) doen.

Het wordt nog iets krapper als je 25 Februari hoort, dat de opnamen
verplaatst worden naar 2 Maart, dat betekend 1 repetitie ……..
Dus toch maar een extra repetitie inlassen, en een kwestie van heel
veel improviseren, maar dat kan je aan de Zwiebels wel overlaten.
Het verslag van de studio opname is overigens HIER te lezen.

Waar we het dus allemaal voor deden was inderdaad het optreden met
Marianne Weber gisteravond, nog steeds tbv de Alpe d’Huzes !!

Rond 15.30 verzamelden we in ‘de kleine Prom’ op de boulevard
van Scheveningen, om even gezamenlijk te genieten van een
‘voorafje’.
Dat kan je aan ons clubje wel overlaten, en het is dan vaak zo gezellig
dat je bijna vergeet om op tijd de deur uit te gaan naar het Circustheater
waar we ons om 17.00 moesten melden bij de ‘artiesteningang’.

Na inschrijving werd ons de weg gewezen naar onze kleedkamer,
en ja hoor, deze lag recht tegenover de kleedkamer van
Marianne Weber en Sieneke.
Nu hebben we natuurlijk niet zo’n zwijgzaam groepje, dus het duurde
precies 10 minuten, en toen had Marianne haar kleedkamer al verwisseld
met die van zanger John de Bever………

Rond 17.30 gingen we het podium op voor de ‘doorloop’.

De begeleidingsband was nog niet compleet aanwezig, dus we hebben
maar meteen even een lekker nummertje ingezet om warm te spelen,
nou en dat zat er goed op, we zagen zo hier en daar wat gezichten
omdraaien met een blik van :  WAUW, daar zit een sound in ……..

Tijdens het spelen van ons nummer was ‘the First Show Band’ inmiddels
wel in vol ornaat aanwezig, en konden we meteen verder met de
try out van ‘Jouw Lach’.
Tijdens het spelen hebben we telkens iemand de zaal in laten lopen om
te laten luisteren hoe zoiets in de zaal overkomt, en dat is echt heel leuk.

Na de Try Out gingen we gezamenlijk met alle artiesten, beeld en
geluidstechnici, de regiseurs enz enz een hapje eten in de ‘artiestenfoyer’.
Alles goed geregeld, van alles en nog wat te eten, en ook nog eens gezellig,
wat wil je nog meer ??
Na het eten maar even van de gelegenheid gebruikt gemaakt om Marianne
Weber een mooie bos bloemen aan te bieden, als dank voor de door haar
aangeboden mogelijkheid om in het Circustheater te mogen spelen.

Na een lekkere kop koffie kon iedereen zijn gang gaan, en begon op het
podium de show.
De één ging nog een bakkie nemen, de ander even naar de kleedkamer,
maar het gros van de Zwiebels stond lekker achter de coulissen te kijken
naar Marianne Weber, het achtergrondkoor, en de geweldige band.

De avond vloog voorbij en voordat we het wisten stonden we klaar,
verdeelt in 2 groepen, om zodoende vanaf 2 kanten het podium
op te kunnen komen.En dan is het zover, Marianne begint het verhaal
over ‘jouw lach’, speelt met het publiek, we horen vanuit het publiek
onze naam,en wat er dan door je heen gaat, wil ik wel proberen te
beschrijven, maar dat lukt me gewoon niet.

Meteen daarna kondigt Marianne ons aan, en gaan we het podium op,
en staan we volop in de schijnwerpers.
Trots en kippenvel maken zich van ons meester, en het enige wat we
hier moeten doen is genieten, alleen maar genieten.
Met een grap en grol laat Marianne het publiek het nummer eerst
even alleen zingen, dat gaat geweldig, dan vraagt ze : zullen we het gaan doen ???

Het publiek gilt oorverdovend, en de drummer tikt strak en onverbiddelijk in,
waarna de waanzinnige inzet volgt.
Wat er dan gebeurd is (nogmaals) onbeschrijflijk, en het kippenvel krijgt
factor 10 als het licht op het publiek gericht wordt, en blijkt dat IEDEREEN
staat, en uitzinnig klapt en meezingt.

Voor we het weten zijn we bij de toonsoortwisseling, en het nummer krijgt
daar gewoon nog even een ‘extra tikkie’, en ook het publiek reageert
daarop, in mijn ooghoeken zie ik polonaise’s in de zaal, en op zo’n moment
besef je dat je als club zo’n onvoorstelbaar geluk hebt om daar te mogen
staan, en ben je alle intensieve bezigheden die er aan vooraf gegaan
zijn op stel en sprong vergeten.

De laatste noot klinkt, en de reactie van het publiek EN het applaus laat
ons nogmaals beseffen wat, en voor wie we dit hebben mogen doen.
Marianne bedankt ons, en de First Show Band zet het nummer
nogmaals in, en onder applaus en zang van zowel publiek als Marianne,
verlaten we het podium, allemaal zo onwaarschijnlijk voldaan van wat
ons zojuist is overkomen.

Achter de coulissen schudden we elkaars handen, omhelzen we elkaar,
en delen we de vreugde, en ja, grote kerels als we zijn, zijn dit
dusdanige emotionele momenten dat er hier en daar ook een traan is.

Terug in de kleedkamer besluiten we gezamenlijk om (nog maar) een biertje
te gaan drinken in de artiestenfoyer, en deze hele droom nog eens langzaam
aan ons voorbij te laten gaan.

De rokers nemen lekker een peuk, en kort daarna komt Marianne ook,
en gaan we gezamenlijk op de foto, welke inmiddels op onze site staat.
De avond is voorbij, langzaam gaat een ieder huiswaarts, maar met
een gevoel wat we nog lang bij ons zullen dragen.

Langs deze weg bedanken we dan ook IEDEREEN die hier voor
gevochten heeft, en iedereen die op wat voor manier dan ook,
zijn steentje heeft bijgedragen.
Uiteraard een woord van dank aan Frans, want hij heeft de 1^e
contacten gelegd, en ja, daar is dit mooie sprookje begonnen.

Nu op naar SVC08, Zaterdag 23 Maart, wederom in het teken van de Alpe d’Huzes.